شاید روح القدس فکر دیگری کند

پینوکیوی بدبختم!

با آنکه دروغ نمی گویی

هر لحظه دماغت درازتر می شود.

می دانی هرچه ثواب کنی

عاقبت همین تکه چوب می مانی

خشک و آتش گیر

به انتظار جرقه ی فندکی

شعله ی کبریتی

یا تلنگری از خورشید،

اصلاً هیزمی هستی

که تراشت داده اند تا پسری باشی

طبیعتی بیجان

برای اِشغال خالیِ جایی…

تا تنها پسری باشی

که مادر نزاییده ست

با بستگان هزارساله ی صلیبت

-درختان جنگلی-

با حواریون خائن ناصره ات

-پرندگانِ حسود-

و این تبرها

تبرهای تیز

تبرهای تاریک

تبرهای خودکشی:

وسوسه ای آخر

برای مسیحایی

که هرگز نبوده ای.